[33]. O służbie zdrowia słów kilka ...

Od niedzieli PM odczuwał ból nogi, a dokładniej lewego kolana. Ból przy zginaniu i kucaniu, PM czuł, że coś Mu "przeskakuje" w tym kolanie.
Wczoraj ból się nasilił więc doszliśmy do wniosku, że nie ma na co dłużej czekać, tylko trzeba zgłosić się do lekarza.
Pierwsze kroki to oczywiście wizyta u lekarza rodzinnego, a konkretniej u pani doktor. Przepisała maść, tabletki i dała skierowanie do chirurga.
Jednak na tym nie poprzestaliśmy ... bo PM pracuje fizycznie więc odwlekanie diagnozy nie wchodziło w grę.
Wieczorem pojechaliśmy na pogotowie, w naszym mieście są dwa.
Najpierw zgłosiliśmy się do tego gdzie zajmują się sprawami chirurgicznymi. A tam mnóstwo ludzi - złamane ręce, nogi, zwichnięcia, rozcięcia, poparzenia ...
I tylko jeden lekarz.
Postanowiliśmy pojechać na to drugie pogotowie, to ogólne. Tam ludzi też ogrom. Pielęgniarka skierowała Nas z powrotem na to pierwsze pogotowie.
Kolejka się zwiększyła ...
Zajęliśmy miejsce. Minęła godzina, dwie.
Oczywiście znalazły się osoby, które miały "znajomości" więc kolejka ich nie obowiązywała. Lekarz robił co chwilę przerwy, wychodził ...
Jeden pan siedzący w kolejce powiedział : "Pasowałoby mu głowę rozciąć i posadzić w tej kolejce ... przekonałby się jak to jest".
Jak dla mnie to święte słowa. Bo My czekaliśmy w spokoju, ale było mnóstwo małych dzieci, które płakały z bólu.
Przed północą w końcu wezwali PM. Liczyłam na to, że zrobią Mu prześwietlenie, fachowo zbadają i przede wszystkim pomogą.
A co się okazało ? Rentgen okazał się zepsuty więc prześwietlenia nie moża było zrobić. A lekarza zalecił ubrać opaskę uciskową na kolono.

Ręce mi opadły. Tyle godzin czekania, nerwów ... na nic.
W chwili obecnej PM jest u chirurga. Mam nadzieję, że Mu pomoże.
Bo wiem, że bardzo Go boli a ja nie potrafię Mu pomóc ;-(

Dziś mija 40 miesięcy odkąd jesteśmy razem.
Jedyny plus dzisiejszego dnia.